Griekse Mythologie - Apollo en Daphne

Tot op heden heb ik geen verhalen geschreven waar de Griekse goden letterlijk aan te pas kwamen. Toch zijn er meer dan genoeg verhalen bekend waarbij er een - of meer - een hoofdrol spelen. Veel van deze verhalen zijn min of meer wel bekend, dus pak ik vooral de meer onbekende mythen waarbij de goden een rol spelen.

Het is dus ook een ander verhaal dan de verhalen over Oedipus en zijn kinderen - lees ze hier en hier. Het lijkt wel wat op Pyramusen Thisbe, en tegelijkertijd ook helemaal niet.

De schrijver is wederom Ovidius. Deze schreef het verhaal in zijn bijzondere stijl waarin hij bij alle details stil lijkt te staan. Ik zal het niet te gedetailleerd maken, maar lees het zelf maar en beoordeel maar:

Ovidius

'Apollo en Daphne'

Zoals de meeste goden vind ook Apollo dat het op de berg Olympus, het thuis van de goden, soms wat druk is. Daarom kiezen velen voor een avontuurtje op de gewone wereld. Ze vermommen zich dan vaak als mooie en intelligente mannen of vrouwen, en Apollo deed dit ook meer dan eens.

Apollo is de god van de geneeskunde, het licht, de muziek en nog meer. Ook gaf hij de priesters en  priesteressen regelmatig raad. Vandaar ook dat het orakel van Delphi sprak uit zijn naam.

Genoeg over wie Apollo is, laten we gaan kijken naar het verhaal.

Op een mooie dag in juni, de zon was net op en de wilde dieren waren nog volop op zoek naar eten, liep Apollo door het bos. Hij wilde even zijn gedachten bijeen zoeken, want er waren wat moeilijkheden thuis. En hoe kan je beter je gedachten verzetten dan door het bos te wandelen. Hij zag een hert hier, enkele zwijnen daar en, alhoewel hij ze best kwaad kon doen, hij boog enkel het hoofd en liet de dieren met rust. De dieren, op hun beurt, bleven ook bij Apollo weg.

Opeens bleef Apollo doodstil staan. In de verte zag hij iets, of iemand, bewegen. Terwijl zijn ogen probeerden te focussen op hetgeen hij zag, stapte hij langzaam dichterbij.

Een jonge vrouw stond een tiental meters verderop met een werpspeer in haar hand. Hij volgde haar blik naar een hert, haar prooi. Apollo zei niets, hij hurkte neer op zijn knieën, het meisje bewonderend om haar schoonheid.

Want ook al had ze een jurk aan die tot haar knieën reikte, perfect voor de jacht, en zaten haar haren door de war, Apollo zag haar niet zo voor zich. Hij probeerde haar voor te stellen aan zijn arm, op Olympus. Een mooie jurk aan, perfect passend bij haar lichte teint, en haar haren mooi opgestoken... Hij zou iedereen jaloers maken.

Het meisje, Daphne, wachtte op een beweging van het hert. Ze zou het dier niet zomaar willen neerhalen, enkel en alleen om de prooi. Zo had haar vader het haar niet geleerd. Alhoewel, haar vader, de riviergod Peneus, had haar niets geleerd. Ze had het allemaal zelf moeten leren.

Zij wist wel hoe haar vader verlangde naar kleinkinderen, maar zelf had Daphne daar geen zin in. Ze wilde vrij zijn, zwerven door het woud en jagen, zoals Artemis dat deed. Ze had mannen afgezworen, tenminste voor zover ze kon zwerven en jagen. En dat deed ze dan ook dagelijks.

Plots bewoog het hert haar hoofd. Het leek te kijken naar iets achter Daphne en vanzelfsprekend volgde Daphne - weliswaar erg stilletjes - de blik van het hert.

Ze zag een man staan die haar bekeek. Ook al zag hij er wel oké uit... of misschien ook wel supergoed... De manier waarop hij naar haar keek... Ze schrok ervan. Ze slaakte een klein gilletje en hoorde daarna achter haar het hert wegspringen.

Apollo zag hoe het meisje naar hem keek. Hij zag de schrik in haar ogen. Haar prooi vluchtte al weg, het gevaar herkennende. Ook het meisje stond op het punt van vluchten, dus Apollo riep: 'Ik doe je geen kwaad, meisje. Vertel me eens, wie ben je?'

Het meisje beantwoordde zijn vraag door hard weg te rennen. Ook Apollo springt op en begint achter haar aan te rennen. En alhoewel hij één der snelste goden van Olympus is, toch heeft hij moeite om achter het meisje aan te gaan. Ze is snel!

Wederom roept hij: 'Vertel me wie je bent! Voor mij hoef je niet bang te zijn, ik doe je niets.'

Daphne weet wel beter. Ze blijft rennen, zo snel als ze kan. Ze gluurt even naar achteren, kijkend waar de jongeman zich bevindt. Om wat tijd te besparen roept ze haar naam, maar neemt daarna direct een bocht, waardoor de man afgeleid lijkt te zijn.

Apollo hoort haar naam, Daphne. In gedachten verzonken droomt hij al van hen samen. Apollo en Daphne, Daphne en Apollo. Hij heeft net te laat in de gaten dat ze een bocht heeft genomen, maar rent daarna snel achter haar aan. Uiterst langzaam komt hij, meter voor meter, dichterbij.

'Je hoeft voor mij niet bang te zijn,' probeert hij nogmaals, 'Ik ben Apollo.'

Als Daphne hoort wie ze achter zich heeft rennen, rent ze nog harder weg. Ze heeft wel gehoord over de goden die, als ze niets te doen hebben, op zoek gaan naar jonge vrouwen. En hoe die vaak doodgemaakt worden door jaloerse echtgenotes. Ze ziet hoe hij, meter voor meter, dichterbij komt. Opeens ziet ze in de verte de rivier van haar vader liggen. 'Pappa, pappa! Help!'

Apollo kijkt raar op. Ze roept haar vader om hulp? Hij besluit zich niet hierom te bekommeren en rent verder. De afstand tussen hen is tien meter, negen, acht... Weer roept Daphne om hulp van haar vader. Toch maakt het hem niet uit. Hij is slechts een meter van haar vandaan. Totdat opeens...

Daphne staat opeens doodstil. Ze ziet nog wel wat, maar kan zichzelf helemaal niet meer bewegen. Haar armen zijn weg, haar benen staan in de grond aan de waterkant... Ze kijkt omhoog en ziet hoe haar haren zijn geworden tot boomtakken, hoe haar huid er uitziet als boombast...

Apollo staat daar te kijken. Daphne, zijn lief, is veranderd in een boom! Een laurier.

'O mooiste van alle meisjes, 'zegt hij, 'Nu ben je verloren voor mij. Maar toch zal ik altijd bij je blijven, je bent mijn boom. Iedereen die wint zal vanaf heden jouw bladeren dragen, een laurierkroon, en je zal al mijn overwinningen meevieren. Iedereen zal het vanaf nu hebben over Apollo en zijn laurier. Overal waar minstrelen spelen zullen ze het hebben over ons, over jou en mij.'

---

Voor alle duidelijkheid: Het Griekse woord Daphnè betekent in het Nederlands laurier. Nu snap je ook waar de naam laurier vandaan komt.